Kapatın ışıkları, gökyüzündeki yıldızlara
ihanettir bu aydınlık.
Ait olduğu yerdeydi. Buradaydı. Gitmişti ama kaderin ağları öyle bir örülmüştü ki onları
çözmeye kimsenin gücü yetmezdi ve yetmeyecekti.
Aymira... Her şeyini yitirdiği anda başlamıştı belki de hikâyesi. Köklerini toprağından
koparttıklarını sanmıştı ama o sadece susuz kalmıştı. Kamer... Her şeyini kaybettiğini
sandığı anda aslında onsuz hiçbir şey olduğunu fark etmiş ve yüreğindeki boşluğu, onun
yüreğinin sesiyle doldurmuştu. Bu artık geri dönülmez bir yoldu. Artık ikisi için de düşmek
yoktu.
Acılar... Sanrılar... Sonu gelmeyen ağlamalar... Can yakan kayıplar... Hepsi onlar içindi,
hepsi iki kalbin birbiriyle olan mücadelesi, birbirlerine tutunma hikâyesiydi. Bu artık bir
savaşın, savaşın var ettiği aşkın sesleriydi. Sesler peşinde bir sürü şarkıyı sürükledi ve hepsi
aynı şeyi söyledi: Yan yanaysak savaşabiliriz, yan yanaysak bu savaşta ölebiliriz.
Ben yarayım sana kalan fakat ne zaman güneşe değil aya bakarsan, işte orada olacağım tüm
vakitlerine inat, seninle başka bir fecri karşıladığım an.