Sizleri çok sevdim, yalnız bu sevgiyi nasıl ifade ede­ceğimi bilemedim; aşırı bir katılıkla kendi yöntemlerime bağlı kaldım ve bazı kereler beni anlayamadığınızı sanıyo­rum. Beni anlamak kolay değildi, ama salt bugünlük ol­sun bana inanın.
Bir sanatçının dikkatiyle eksiklerini giderdiğim iradem taşıyacak artık sallanan bacaklarımı ve tükenmiş ciğerle­rimi. Bunu yapacağım.
Arada bir düşünün yirminci yüzyılın şu fedaisini.
Celia'yı, Roberto'yu, Juan Martin'i, Pototin'i, Beatriz'i, herkesi öperim.
Ve isyankâr, başıboş oğlunuz sizleri kucaklar.
Ernesto