Mutluluklarımız da olacak, mutsuzluklarımız da. Önemli olan ikisini ayırt etmek ve
dengeleyebilmek. İşin sırrı her şey de olduğu gibi dengede yatıyor. Hem neden mutlu olmayı
önemseriz de, mutsuzluklarımız üzerinde çalışmak istemeyiz? Oysa mutluluklarımız, mutsuzluklarımızın içinden çıkacak. Mutsuzluğumuzu bastırmaktan, onu yok saymaktan, ondan
kaçmaktan vazgeçip onu anlamaya çalışsak daha iyi olmaz mı? Mümkün müdür mutsuzluktan
kaçmak? Mutsuzluktan kaçan hayattan kaçmış, kendinden kaçmış sayılmaz mı?
Eğitim sistemimiz bireyin kendi olmasına olanak tanımıyor. Bireyin kendine yerleşmesini
sağlayacak donanımı kazandıramıyor. Eğitimden anladığımız otoriteye, güce ve statükoya
bağımlı kılmaktır bireyi. Bağımlı olmak kulluktur. Her türlü bağımlılık kendinden vazgeçmek
demektir. Oysa eğitimin temel işlevi bireyin kendi olmasına, kendini ortaya koymasına, kendine
yerleşmesine yardım etmektir.