Sıkıntı ve yalnızlık!.. İkisi de iç içe Bülent Güldal'ın şiirinde. Yer yer patlamalar ve isli sözcükler halinde duyuruyor içsel yangınını. Öte yanda ?Kod Adı: Anadolu adını verdiği toprakların hüznüyle barışık eleştirel bir dil geliştiriyor bizi yakan kavramları sorgulayarak.

Örneğin, ? Tanrı ve şarap dolu mataram / türkülerle geçiyorum / kımıltılar cangılından / kuşa kanat aşka harman / günah ne yapar korku ne / kendisi uçurum olan / doğuştan bir sarhoşa dediğinde, insanlık tarihiyle yaşıt kılıyor taşkın yürüyüşünü. İda eteklerinde dolaşan ?güz kelebeğinin kanatlarında yorgun benekler de göze çarpmıyor değil. Sonsuzluk düşüncesini mayalayan dizelerle dengelenmiş kişilikli bir yüzleşmeyle çiziyor varlığını:

?Gülibik şafakların yanan teniyle sevişmedim mi

söyle bana sularını yitiren yorgun ırmak

binicisini yok sayan zamanın küheylanı

dörtnala gittiğin bu hangi davet Düşümü gerçeğimi yollara dağıtarak



Ahmet GÜNBAŞ