Sorup sorgulamadan insanların boca edildiği hayatımı, yaşamakla mı yoksa üstüme yük etmekle mi heba ediyorum? Kelimelerin insanlara isyanıydı bu. Toplumun biçtiği rolü reddediyor görünsem de o eksende, farkında olmadan bazen teğet geçip bazen işgâl ederek bu hayatı idame ediyordum. Dilin kendi içinde yarattığı aksan gibi, çevremi meşgul eden herkes kendi lehçesiyle bana gelmiş ve ben kendimi o lehçeleri çözmeye çaba gösterirken bulmuştum. İşte bu çaba, kendi hayatımı yaşamayı engelliyor hatta durma noktasına kadar getiriyordu. Ne kadar az ise, o kadar iyi miydi?