Aşkın bütün güzelliği ve yıkıcılığıyla var ve yaşanabilir olduğunu cesaretle, özgürce ortaya koyan Furûğ'un şiiri, İranlı genç bir kadının baskıcı ataerkil cendereden benliğini ve iradesini kurtarmak için verdiği ölümüne mücadelenin de hikâyesidir. Farsçanın ünlü şairlerinden Ahmed Şamlu onu rüzgârın akışını ve aşk'ı yani ölümün kardeşi'ni kabul etmiş şair olarak selamladığı şiirinde, bu genç isyancıdan kalanı aramak isteyenlerin dağın dergâhına, denizin ve otların eşiğine gitmeleri gerektiğini belirtir. Ça

ölü bir kuş uçmayı hatırlamamı öğütledi bana Rüzgâr Bizi Götürecek Makbule Aras Eivazi'nin Farsça aslından çevirisiyle, Furuğ'un Tutsak (1952), Duvar (1956), İsyan (1957), Yeniden Doğuş (1963), İnanalım Soğuk Mevsimin Başlangıcına (1974) adlı beş şiir kitabını bir araya getiriyor. Rüzgârın bizi götürdüğü yerde sadece sesin kalıcı olacağına inandığı için şiir yazan, şiir yazmasa yaşayamayacağına inanan modern İran şiirinin öncülerinden Furuğ Ferruhzad ağaçların soyundanım ben diyordu: ben çıplağım, çıp