İnsanın insanı ezmesinin temelinde açlık ve sömürü varsa, açlığın ve sömürünün temelinde de insanın insanı ezmesi vardı. Bunu yok etmek, bu döngüden çıkmaya bağlıydı. İnsan insana değil de bu döngüye egemen olsa, yeryüzü acıların yüzü olmaktan çıkardı. İşe değip ekmeğe değmeyen eller öncelikle bunun için kenetlenmeli ve bunun için yüreklerini birbirine vermeliydiler. Seksen kuşağı ve sonrasında yetişenler için altmışlı yetmişli yıllar birer karanlıktan, bilinmeyenden, yalan yapıldak söylentilerden ibarett

Toplumun sorunlarına çağımızda panik içinde, sert reflekslerle cevap veren karikatür. Hem neşeli, hem komik, hem de eleştirel; ama her şeye rağmen atak. Onun için daima mizahi bir PANİK-ATAK-içinde. Karikatür; hayat koşuşturmasına endekslenen yaşamımızın tomurcuklanan çiçeği. Bazen ormanların bilgesi yaşlı çınarlar gibi köklü, ihtişamlı ve dimdik ayakta, bazense ovalarda yağmuru bekleyen gelincikler gibi sade ve özgür...

Çağdaş insanı mutsuz kılan nedir? Sürekli çalışmak ya da bir başkası için üretirken yoksullaşmak mı? Yoksa yaşamının her alanına doğrudan müdahale eden bir sistem içinde her geçen gün insandan ve ona ait değerlerden uzaklaşması mı? Ya da ortaklaşa ve eşitlikçi bir toplumsal kurgu içinde özgürlüğünü yaşama umudunu kaybetmiş olması mı? Düşlerini yitirmesi mi? Onların uygarlık dediği kapitalizm -ve onunla ilgili herşey- midir yoksa bu mutsuzluğun nedeni. Kapaktaki fotoğrafa bir kez daha bakın. Orada kolekti