Kardeşim yok benim, hiçbir nesebe benzemem Zavallı gözlerimle bunca planın ortasına doğdum Allah bana yükledi genç ölenin gömdüğü milatları En baştan başlayarak defalarca başladım Sonuçlara inanarak ve herkesi andırarak Hiç delil yoktu, hiç anlam yoktu, hiç umut yoktu Gıcırdamayan bir dal bulsam kendimi asacaktım Kaldım ve boğularak çıktım çocukluğumdan

Bundan yıllar yıllar sonra çok bilmiş bir okur şöyle diyecek belki de: Güven Adıgüzel kim? Müzik yazarı mı, sinema eleştirmeni mi, şair mi, devrimci mi, belgesel yazarı mı, kaşif mi? Kim ha kim? Ben de ona şöyle diyeceğim: Ey bundan yıllar yıllar sonraki okur, yaklaş! Sana işin aslını anlatayım. Güven Adıgüzel, bir inanç adamı! Bir rindmeşrep. Hâlâ kitaba, şarkılara, filmlere, devrime, şiire, insana ve aşka aynı anda inanmayı başarabilen daha doğrusu buna güç yetirebilen bir çeşit şövalye! Bir zamanlar bu m

Endüstri Devrimi adına yük atlarından özür diliyorum. Tekniğin hizmetine sunularak aşağılanan akıldan; kara, yeşil, kızıl ve boz ırmaklardan özür diliyorum. Önümde akıp giden şu asfalta yapışmış kedi yavrularından, bakırcılar çarşısından, göçmen kuşlardan, şiir okumak ve nefes almak için aynı fiili kullanan Haida yerlilerinden Çingenelerden, delilerden, meşe palamudundan, lüfer ve kılıçbalığından, koşarak doğuran antiloplardan özür diliyorum. İncitilmiş zihinden, alçaltılmış bedenden ve küçük düşürülmüş ruh