BÜTÜN ŞİİRLERİ-3 Güneş tanrım. / Yağmur annem. / Toprak ömrüm. / Bir su damlasından sonsuzluk veren hayat... / bir su damlasına kur mezarımı. YALNIZLIK HECELERİ Köknar ağacının dibine oturdum Akdenizdi. İkiz guneşti Ayaklanan bir kadın yüzüydü Yaramı sever gibi sevdim gelincikleri Taslara sesini veriyordu ruzgâr Eğildim telası önünde kertenkelenin Dağlar mavi bir zamandı Otlarda soluk alıyordu tanrı Sevdiğim kadınlardan bir mucize Butun acılarımın dışına çıktım Elinden tuttum çocuk babamın Annem yeni doğuru

Tanrılar arasında insan yalnızlığı mı İnsanlar arasında insan yalnızlığı mı? Korkusu küçük düşürüyor hayatımızı. Ne diyordu ince şeylerin annesi Ötekini oku, derinde dipte duranı. Kilisenin bahçesinde mumdan bir harita Bütün göç yollarının iki ucuna tutunmuş Geride kalmanın cezasıyım diyor- Biliyor musun, hoyratlık değil de İncelik yakıyor canımı... Bu kalabalıkta bu tenhalık-- Sevgilim, bütün sözlerimi Mazlumların rüyasından seçtim ben. Budur, düşünmeden bildiğim Budur, ayaklarına serdiğim has bahçe...

BAŞ DÖNMESİ Çığlığı yansıtmayan tek bir dize var mıdır?* Ve biz bulutlara gömdük çocuklarımızı Ve biz çocuklarımızın kirpiklerine astık babalarını Ve biz öldürenden hayatımızı bağışlamasını bekledik Ve biz katilimizle geleceğe şarkılar söyledik Ve biz yoksulluğun acısından sessizce uzaklaştık Ve biz kadınlarımızı arzularından tavanlara astık Var mıdır gerçekten tek bir dize İnsanın haysiyetinden doğmamış olsun... *Aragon

İnsan Kısadır Babaannem derdi ki: İnsan kısadır oğlum Ve bilmezden gelir kısalığını, bilseydi Yarışmazdı yollarla, göğe evler yükseltmezdi, Nazlı babaannem sözü de uzatmazdı ısrarı da Az söyler, usul söyler, pir söylerdi bir de Adamın kötüsünü piyade, sözün fazlasını şiir Yaparlar derdi, piyade olduğumu da gördü şiir yazdığımı da, Küçücük bir büyükanneydi, onu yitirince anladım Kısacıkmış her şey, insan kısaymış ağaçtan, ikindiden, Elmadan, güneşten, kardan, yağmurdan, Gölgemiz bile bizden uzunmuş, ya çocuk

Eskiden, çok eskiden Tanrımız yoktu. Korkumuz yoktu. Günahımız yoktu. Yapraklar gibiydik. Öpüşler gibiydik. Köpükler gibiydik. Yapamadık. Güzellik boğdu İyilik zayıf düşürdü hepimizi. İçimizden birisini göklerin ardına gönderdik. Şimdi hepimiz huzurla birbirimize kötülük ediyoruz. Şimdi hepimiz korkuyla acımızı seviyoruz Şimdi hepimiz dünyayı bir tanrıya değiştik Şimdi hepimiz cehenneme dua ediyoruz.

Hayat, en uzunu, sakalı nehri andıran en uzun ömürlü ihtiyarınki de dâhil olmak üzere, ardında her zaman karanlık suskunluklar, küle dönmeyen harabeler, meçhul adalar bırakır. Altmış yıl değil, akla hayale sığmayacak altı yüz yıl daha geçse bile, bu süre adaları yaşanır kılmaya, harabeleri kül etmeye yetmez; insan karanlıklardan bahsetme mecburiyetinden gene kurtulamaz.

Baştan söyleyeyim: Bu bir hayıflanma yazısı değildir. Aşkla devrim neredeyse aynı gözümde ama, diyelim ki bunu tek bir cümlede söylemek gerekirse klişe de bellidir: Devrim de aşk gibi hiçbir zaman pişmanlık duymamaktır. Haydar Ergülen ...... Meğer! Darken noktaların yerine iyimserliği, devrimi, merakı, merhametin hırkasını koyuyor. Paradoks Diyalektika'nın iki ucunda meğer diyerek her türlü olasılıkta, kavramda geziniyor.

DERELERİN KARDEŞLİĞİ Ya dünya ölecek ya kapitalizm böyle diyor Eva Morales derelerin kardeşliği sirkleri de yıkacak içerde dışarda kafesleri parçala!

BİR ACIYA KİRACI Sen yarım kalmış bir aşkın Kaçınılmaz surgunu, Katlanan göğsundeki kayaya. Sen orda şimdi bir huznu köpurt, Ben bir çocuğa su vereyim burda. Ben ki kiracıyım bir acıya. Sen imzalarsın sabah akşam Defterini bensizliğin, Bense kanla öderim Kirasını kaldığım evin. Bir takvimi tersten açardık Eğer isteseydin.

O çocuk oturmuş çarşılar ortasına Bir güz kederiyle iplik iplik ağlıyor Babam olsaydı babam olsaydı babam olsaydı... Işıklı vitrinler önünde simsiyah bir leke Çocuk ağlamıyor Almış kanatlarına bütün özlemlerini Bir turna sürüsü gözlerinin burcunda Akşamı parçalaya parçalaya uçuyor..

Keder gibi ödünç kahkaha gibi karanlık neş'e gibi yapraksız ve kasaba gibi akşamsız bu şiir peşimden bir başkası gibi geldi ve ben yalnızca mırıldandım onu mırıldanmak belki de yetinmektir diye şiir yerine ödünç kederle ....

Dibi bilirim, diyor. En büyük kökümden bilirim onu: Seni korkutur. Ben korkmam oradan: ben oraya gittim. Deniz mi içimde işittiğin, Onun doyumsuzlukları mı? Yoksa hiçbir şeyin sesi mi, şu senin deliliğin hani. Bir gölgedir aşk. Nasıl da yalan söyler ağlarsın ardından, Dinle: bu onun toynakları: alıp başını gitti, at gibi. Yetişkin yaşamının büyük kısmını depresyon halinde geçiren Sylvia Plath 1963'te 32 yaşındayken kendi eliyle hayatına son verdiğinde arkasında özgün şiirlerini bırakmıştı. Depresif ruh h

40 ŞİİR ve BİR... Bu sabah şu denizi kirala, mavi mavi hatırlayalım birbirimizi, bu öğlen güneşi kirala da bir daha soğukluk girmesin aramıza, bu ikindi tembelliği kirala, belki gölgesinde kedin olurum senin, bu akşam bahçeyi kirala, elimizde büyüsün gül, menekşe, yasemin, bu gece uykuyu kiralarsan, rüyama yalnız senin gözlerini konuk ederim, bu bahar bu gövdeyi kirala, vücut kitabında tozlandı kelimelerim.

KENDİMİ BAĞIŞLIYORUM SONRA ... Hangi nehirler sığmaz yataklarına bilirim Görürüm, her duruşun bir inceliği vardır Gençliğim tutuşturur ellerimi Oysa bir kavganın yeşeren tomurcuğuna Su taşıyan da bendim Ellerinin kanadığını görüp ağlayan da... Gözlerim bir yandan gündüzü sarmalar Bir yanda geceyi çağırır

KALIT Kalırsa bir soru kalır benden Yanıtı var mıdır bilmem? Yazar elim upuzun bir şiir Söyler dilim içli bir türkü Kalırsa bir soru kalır benden Gökte yıldızdır o, toprakta gömü. Kalırsa bir soru kalır benden Bir de üç beş şiir, iyi kötü...