20. yüzyılın en büyük yönetmenlerinden olan Andrey Tarkovski'nin, sinema yazınının baş kitaplarından olan eseri Mühürlenmiş Zaman, Rusça aslından Mazlum Beyhan çevirisiyle okurların karşısında...

Agora'da daha önce Dans Edemeyeceksem Bu Benim Devrimim Değildir ve Anarşizm Neyi Savunur adlı kitapları çıkan Emma Goldman'ın bu kitabı, kendi döneminin İskandinav, Alman, Fransız, İngiliz, İrlanda ve Rus tiyatrosuna eğilerek, devrimci nitelik taşıyan önemli oyunları ele aldığı bir kuramsal kitaptır...

Abbas Kiyarüstemi 1977`de Kirazın Tadı filmiyle Cannes Film Festivali`nde Altın Palmiye ödülünü kazandığında, İran`ı dünya sinema haritasının tam orta yerine yerleştirmişti. O zamandan beri İran Sineması, büyüleyici başarılarıyla bütün dünyayı şaşırtarak sarsmaya devam ediyor. Hamid Dabaşi bu kitabında, gerek kendi çözümlemeleri gerekse yönetmenlerle yaptığı uzun röportajlar ışığında, İran`da sinemanın yaşlı ustaları olan Kimyayi, Mehrcuyi, Kiyarüstemi, Beyzayi, Beni-İtimat ve Muhsin Mahmelbaf`tan, günümü

Sinemaya Rossellini´nin yanında ve bir senarist olarak atılan, önce yeni-gerçekçiliği benimseyip daha sonra imgeler ve fantezilerle dolu bir anlatım tarzını kendine daha yakın bulan ve ´anıların sinemacısı´ diye de bilinen İtalyan film yönetmeni Fellini, ´´Corriere della Sera´´nın sinema eleştirmeni Giovanni Grazzi´nin ustaca yönlendirdiği bu söyleşi kitabında, çocukluğundan Mastroianni´yle dostluğuna, çıraklığından Roma hayaline kadar sinemaya ve hayata dair görüşlerini gözler önüne seriyor... İşte, ´´Se

“Çok eski olmayan bir zamanda, dünya tarihi arzuya dayanıyordu: dünyayı şöyle ya da böyle değştirme arzusuna. Şimdi, hazin bir yüzyılın sonuna geldiğimizde bu arzuların gerçekleşmediğini görüyoruz. Tarih şimdi suskun. Sessizlik içinde yaşamak çok güç olduğundan, hepimiz cevapları kendi içimizde arıyoruz. Yine de sinemanın –benim anladığım şekliyle, yaşadığımız çürüyen dünyaya belki de son direniş formu olan sinemanın- amacı, üstü örtülemez tarihsel gerçekleri, masumların gözleri önüne serme çabasından ibare

Herhangi bir insanın vahşetin en amansız boyutlarını gösteren fotoğraflarla ilk defa karşılaşması, bir tür ifşadır, prototipik açıdan da modern ifşadır. Benim kendi payıma bu ifşayı yaşadığım an, Temmuz 1945´te Santa Monica´daki bir kitapçıda tesadüfen gördüğüm Bergen-Belsen ve Dachau fotoğraflarıydı. O güne değin -fotoğraflarda ya da gerçek hayatta- görmüş olduğum hiçbir şey, içimi bu denli keskince, derinden ve anında deşmemişti. Gerçekten de, tam olarak ne hakkında olduklarını kavramam yılları alsa bile,