Bağıramadım seni sevdiğimi Yutkundum, dilim dönmedi Yapıştı genzime dilim Yapıştı suskunluğuma. Yapıştı suskunluğuna Karanlığa sığmayan acıya Acının tam merkezine. Cevapsız kalan yakarışlar, bıktırıcı ve usandırıcı bir duruma gelirse, kişinin başkaldırı bayrağını çeker beyninde. Hem de yıkılması güç, aşınılması olanaksız bir kalenin burcuna. Köyde bunları haykıramıyordu. Küçük ve dar yerlerde insanların düşüncesi de daralır, zorlanır çünkü...

Kışın, uzun geçen gecelerin Zorlandığım bir günün ya da Ormanda kaybolduğum Beynimin yorğunluğunda Başvurduğum pusulam Yolumu, yönümü gösterir. Manyetik ucu hep doğuya yönelir Ve nedense çocuklar hep orada üşür Oysa güneş, önce selam der doğuya Nedendir bilinmez, en çok batı aydınlanır Ve orada kaybolur güneş Hiçbir şey yokmuşçasına.

Yoldur yaşam. Revan olursun, başlar. Bağlanır bir yere de durur sanırsın, durmaz. Sürer gider. Yedi düveli dolanırsın, arayışın bitmez. Bilmediğin, çemberler çizdiğindir. Hep başladığın yere dönersin. Hangi toprakta yeşerdiysen, oraya. Aynı kuytuya saklarsın ürettiklerini. Onlar gün yüzüne çıkar, sen yoluna devam edersin. Şairin yazgısı da budur. Yaşam, yoldur.