Cürcânî (ö. 471/1078?) Delâilü´l-İ´câz adlı bu eseriyle, sonraları Me´ânî adını alacak olan Arapça Anlambilimini kurmuştur. Cürcânî, sözdizimini "nahiv manalarını arayıp bulmak" diye tanımlayarak eserin en esaslı bölümünü bunun uygulamasına ayırmıştır. Eserde diyalog üslubunu tercih eden müellif, eserin genelinde sözdizimini lafızlarda arayan birileriyle kıyasıya tartışarak meramını ortaya koyar ve -yeri geldikçe görüleceği üzere- onların: "Anlamlar artmaz, ancak lafızlar artar"; "Tek tek kelimelerde fesâh

Cumhuriyet idaresi altında doğmuş ve eğitim almış yeni nesil dine karşı çoğunlukla ilgisizdir. Bu gerçek hiç de sürpriz değildir. İlk ve ikinci öğretimde, Devlet ve özel ikisinde de, din eğitimi ve hatta Kuran okuma dahi yasaklanmıştır. Veliler, -bu gerçektir- çocuklarına dini eğitim vermeye izinlidir, ancak çok az anne-baba buna ilgi duymakta ve bunu yapmak için yeterli beceriye sahip bulunmaktadır. Ayrıca, din ve İslam´ın gelenekleri hakkında daha çok şey öğrenmek isteyen genç bir Türk tarafından karşılaş

Bu eser İslamın modern döneme hitap etmesi gereği üzerinde duran Fazlur Rahman ve onun düşüncelerinden hareket etmektedir. Düşünürümüz metot olarak çalışmalarında eski ile yeninin telif edilmesini amaçladığından sistemini Kurândan hareketle temellendirmektedir. Bu çalışma, onun tüm sisteminden ziyade yalnızca Allah ve insan ilişkisi çerçevesindeki görüş ve yorumlarını esas almaktadır. Allahın insana nispetle farklı varlıksal düzlemde bulunması Onun mutlak manada tanımını yapmayı zorlaştırmaktadır. Bu açıdan