Düşlerin, masalların hayatın gerçekleriyle iç içe geçip harmanlandığı gizemlerle dolu bir diyardır Kafkasya, Anzureliler göçe zorlanan bütün Kafkas halkları gibi sırtlarında denkleri ve önlerinde hayata dair umutların peşi sıra, doğup büyüdükleri, ekip biçtikleri toprakları geride bırakıp Kafkas Dağları'nın yamaçlarından Anadolu'ya doğru yola çıkmış inadına yaşamak için çileli göç yollarını aşabilmek cesaretlerini göstermiş olan neslin çocuklarıdır. Nice canlar verdiler göç yollarında, nice canlar dünyaya t

Kırmızı gibi derin bir uykuda göçebe ve öksüz muhacir bakışlar özgürlük için kafesini parçalayan serçe söyle kim derdini anlatacak sana göç yollarında kekemeyiz Nuh'tan beri.

ey yusuf'un kutusundan petrol çıkarmayı maharet kabul eden zehir çağ ey ispanyollara saldıran bıkkın yel değirmenleri ey şeyleşen eşya mürekkepleşen eşkıya yıllardır ç harfinden düşüyorum

çok yanlış anlaşılmış bir hikayeden geliyorum terazimin tarttığı kum kadar mülk sahibiyim gittiğim her yerin uzak olmak gibi bir kusuru var.

Aşk, tutkudan nasibini almamışsa aşk değildir ve tutkuyla dolu bir aşk da ağır bedeller gerektirir. Bu yüzden aşk biraz cesaret işidir, yürek işidir, her şeyi göze almaktır. Mutsuzluğu, yargılanmayı, toplum tarafından dışlanmayı bile... Temmuz Kelebeği kitabının yazarından unutulmayacak bir eser daha... Aşka, tutkuya, evliliğe, aile ilişkilerine, toplumsal yargılara, kadınlığa, erkekliğe, sevmeye, sevilmeye dair bütün yargılarınız yerinden sarsılacak. Kendinize soracaksınız; aşk nedir ve her şeyi göze almay

Kendimizi en çok başkalarından öğreniriz dersem, sanırım yanlış olmaz. Başkalarında beğenmediğimiz davranışlar çoğu kez bizim kendimize yakıştıramadıklarımızdır. Eleştirdiğimiz kişinin bize verdiği Sen hiç aynaya baktın mı? yanıtındaki derinliği görebiliyor musunuz? Bu yanıt bizi yüzleşmeye çağıran bir davet sayılmaz mı? Her aynaya bakma biraz yüzleşme içerir. Sessiz olarak kendimize sorduğumuz soru; muhtemelen Nasılım ben? Nasıl görünüyorum? şeklindedir. Kendisiyle yüzleşmeye cesaret edemeyenin aynalarla a

Mutluluklarımız da olacak, mutsuzluklarımız da. Önemli olan ikisini ayırt etmek ve dengeleyebilmek. İşin sırrı her şey de olduğu gibi dengede yatıyor. Hem neden mutlu olmayı önemseriz de, mutsuzluklarımız üzerinde çalışmak istemeyiz? Oysa mutluluklarımız, mutsuzluklarımızın içinden çıkacak. Mutsuzluğumuzu bastırmaktan, onu yok saymaktan, ondan kaçmaktan vazgeçip onu anlamaya çalışsak daha iyi olmaz mı? Mümkün müdür mutsuzluktan kaçmak? Mutsuzluktan kaçan hayattan kaçmış, kendinden kaçmış sayılmaz mı? Eğitim

Bir köpeğin ne düşündüğünü tahmin edip, ne hissettiğini anlayabilir misiniz? Peki ya sahip olduğu aileye ne kadar bağlanabileceğini, onlar için neleri göze alabileceğini tahmin edebilir misiniz? Öncelikle şunu söylemeliyim,Smoke gerçek hayattan alınmış bir yaşam öyküsü. Smoke, barınakta yaşayan sahipsiz bir köpektir. Nihayet barınağa gelen biri onu da sahiplenir ve artık onun da bir yuvası olur. Fakat durum göründüğü kadar basit değildir aslında. Smoke için her şey daha yeni başlamıştır. Bu kitap size Bu ka

Kapı kapanırken Bay Daimon endişeli bir şekilde: Sizce hazırlar mı? diye fısıldadı. Bay Hermes, tebessüm ederek: Hiçbir zaman hazır olmayacaklar. diye karşılık verdi. Kabinin kapısı kapanır kapanmaz makinenin güçlü motorunun sesi duyuldu. Tam o anda korku bütün benliklerini sardı ve iyiden iyiye paniklemelerine yol açtı. Fakat pişman olmak ve vazgeçmek için çok geçti. Çünkü kapının kapanmasıyla birlikte kilit sistemi de devreye girmişti. Az sonra küçük bir ekrandan takip edebilecekleri şekilde geri sayım b

Gün ışığına kapat gözlerini ya da gün ışığının yedi reme bürünmesini bekle o zaman karanlığın kapısı aralanacaktır. Palarusa doğru Parattut ve Tigris ortasında öyle bir karanlık var ki kimse yanı başında duran bu kötülük kapısını görmez...

Tohuma durmuş bir başak kopardılar. Bir başaktı sadece. Oysa hayata ekilen umutlardı, kopardılar sessizce. Satranç tahtası ortada duruyordu. Taşlar yerli yerindeydi. Şahlar, piyonlar, vezirler, Ademoğlu Ademler, herkes onları görüyorlardı. Bir mektup düştü gecenin sessizliğine. Gördünüz mü? dedi, Yeva. Gerçekten de gördünüz mü? Acıdan kalan yanları dökülmüştü, yakası açık, gerdanı apaktı. Başakların solmuş tanelerinden bir hüzün yayıldı her tarafa. Görmek imkânsızdı, kendi karanlığında baktığı aynada. Belli

Her gece, insan önce kendi karanlığına gömülür. Bir mahşer günü kurar düşüncelerinde. Eğriyi ve doğruyu ayrıştırmadan, en bencil hislere kapılır. Hiç gelmek istemediği anlarla, burun buruna kalır. Kendine dahi itiraf edemezken hatalarını, Bütün doğruların seni terk eder. Teslimiyet ve kabulleniş başlar ardından. Bu bir sırdır artık, senin sandığın. Ama hiç senin olmayan. Arkasından YARALI DÜŞLER kanar ve kanatır içini...

Bu kitap, çağımızın en ünlü ateisti Richard Dawkins'in Tanrı Yanılgısı isimli kitabına bir yanıttır. Ateistler ve teistler ezeli rekabet içindeki iki takımın taraftarı gibiler! Tanrı'nın varlığı üzerine yapılan her tartışma bir derbi maçı gibi geçiyor; kavga, gürültü, hakaret, küfür... İki tarafın da amacı, ne olursa olsun maçı kazanmak! Oysa bu çok saçma! Burada kazanmanın bir önemi yok ki, önemli olan gerçeğe ulaşmak! Tanrı var mı, yok mu? Üçüncü seçeneği olmayan bir soru bu! Üstelik yanlış seçeneği iş

Öğretmenlerimizi, yöneticilerimizi tepeden tırnağa tarayan, eğiren, ören, dolayan, dokuyan, onları sırf siluetiyle değil, hakikatiyle de ele alıp değerlendiren bir çalışma ilk kez bu kitabın gergefinde vücut bulmuştur. Bu seslerin sahibi çocukların suda taş sektirişine benzer bir sektirişle milli eğitim denizinde söz sektirdi. Eli boş dönmemek için tespit ettiği özgün anekdotları, taktiği, diyalektiği, sanatı ve estetiği de dâhil olmak üzere bir dost nasihati bin derde devadır diyerek hep o eşikten içeri at

Gecenin sessizliği bütün vücudunu sararken sigarasından bir nefes daha çekti. Ağzının içinde toplanan duman bir müddet dışarı çıkmadı. Göz kapaklarının kenarları kızarmıştı. Sigaradan olduğu kesindi. Önce burnundan çıktı duman, sonra da ağzından. Yavaş yavaş... Adımlarını sıklaştırarak ilerliyordu. Küçük bedeni attığı hızlı adımların arkasından adeta yuvarlanıyordu. Arada bir çıkardığı iniltiye benzeyen solumaları gecenin sessizliğinde kaybolup gidiyordu. Kırmızı paltosuna sıkı sıkıya sarındı adam. Umarsız

Düşünebiliyor musunuz? Koskoca dünyada, milyarlarca insanın gelip geçtiği ve inanılmaz güzel ve özlü sözlerle izler bıraktığı bu yerkürede, benim durumumla bağdaşan tek bir söz olmasın! İnanın, bu çok can yakıcı bir durum. Hayır, olduğunu bilsem zalimce kendime karşı kullanacağım ama, yok işte. İnsanın, geçmiş zamanlardan günümüze kadar varlığını sürdüren, kendisini anlatabilecek, durumuyla özdeş bir darbımeselinin bile olmaması başlı başına bir intihar sebebi. Bu yüzden artık sormayın bana Neden mutsuzsun?

her güne bir satır yazsam ciltlerce bir bensizlik çıkardı ortaya ve gün yüzü görmemiş cümlelerin içine dalardım ben beni bulmak için... olsundu... hiç önemli değildi... yaşam kadar gerçekti ölüm de... bir dil yanlışına kurban giden aşk, yeniden doğururdu kendini eğreti cümlelerden; ben, beni bulabilseydim eğer... ben beni nerelerde aramadım ki...

Sevmek, yeri gelip onun için endişe duymaktı. Yeri geldiğinde ona sarılmaktı. Gözlerinizi kapayıp ona dair güzel günleri görebilmekti; o henüz beşiğinde uyurken. Büyüyeceğini düşlemek, o günleri görüp görmeyeceği-nin muhasebesini yapmaktı sevmek. Çoğu zaman onunla onurlanmaktı. Bir çocuğa sahip olmak, onu yetiştirmek, yetişkin insanın kişisel gelişimini destekleyebilir. Neden mi? Anne -babalar çocukları için alışkanlıklarını, tercihlerini yeniden gözden geçirebilirler. Yaşam biçimlerini çocukla-rıyla birlik

Ben şehrin göbek bağının kesildiği bir yerdeyim. Sizlerse şehrin göbeğindesiniz. Ben sizler tarafından kovulduğum için şehrin varoş kesimlerinde saklanıyorum. Sizlerse güzel memleketlerinizin meydanlarındasınız ve her şeyiniz meydanda. Sizlerin son model arabaları ve son model sevgilileri var benimse son model edebiyatım ve son model yalnızlığım. Sizler birbirinizi etnik kökenlerine, dinine ve mezhebine göre hatta bu da yetmez birbirinizi dış görünüşüne göre yargılarsınız. Bense içimdeki yargıcı uyandırarak

Sorup sorgulamadan insanların boca edildiği hayatımı, yaşamakla mı yoksa üstüme yük etmekle mi heba ediyorum? Kelimelerin insanlara isyanıydı bu. Toplumun biçtiği rolü reddediyor görünsem de o eksende, farkında olmadan bazen teğet geçip bazen işgâl ederek bu hayatı idame ediyordum. Dilin kendi içinde yarattığı aksan gibi, çevremi meşgul eden herkes kendi lehçesiyle bana gelmiş ve ben kendimi o lehçeleri çözmeye çaba gösterirken bulmuştum. İşte bu çaba, kendi hayatımı yaşamayı engelliyor hatta durma noktasın